Ο Ομ. Καθηγητής της Οδοντιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ κ. Ι. Α. Ιατρού ανακηρύχθηκε σε Επίτιμο Μέλος της εταιρείας μας κατά τη Γενική Συνέλευση της 24.01.2021. Επί της ευκαιρίας αυτής έλαβε το λόγο για να κάνει μια σύντομη ομιλία και εξέφρασε την επιθυμία να αναρτήσουμε το κείμενο.
Αθήνα 24.01.2021
Αγαπητέ Πρόεδρε Δρ. Γ. Ράλλη,
Αγαπητά μέλη του ΔΣ και της ΓΣ,
Αγαπητοί φίλοι
Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή και συγκίνηση για τον ξεχωριστό αυτό τίτλο που ομόφωνα μου απονείματε, αυτόν του Επίτιμου Μέλους της ΕΕΣΓΠΧ, που ασφαλώς αποδέχομαι. Σας ευχαριστώ πολύ. Προφανώς η απόφασή σας για αυτή την τιμητική απονομή στηρίχθηκε κυρίως στα θετικά της θητείας μου. Αν μου επιτρέπετε όμως θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας έναν πιο συνολικό και προσωπικό απολογισμό αυτής.
Θα περιοριστώ σε δύο αρνητικά, μια διαπίστωση και θα κλείσω αισιόδοξα με 2 θετικά της διαδρομής μου στην Εταιρεία.
Θα αναφερθώ πρώτα στα αρνητικά με γνώμονα όχι μόνο την ανάγκη αυτοκριτικής αλλά και την συνακόλουθη συναγωγή συμπερασμάτων για αξιοποίησή τους στο μέλλον.
Πρώτο θέμα: Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μας γνωρίζουν.
Απαιτείται ακόμη πιο σκληρή δουλειά γιατί στο θέμα εμβέλεια της Ειδικότητας τόσο στην Επιστημονική Κοινότητα της χώρας μας όσο και κυρίως στην ίδια την κοινωνία δεν τα πάμε καλά. Η εμβέλειά μας είναι ακόμη μικρή, δυσανάλογα μικρή σε σχέση με το έργο που προσφέρουμε ή με το έργο που μας δίνεται η ευκαιρία να προσφέρουμε. Δυστυχώς στον τομέα αυτό, ασχολούμενος με διάφορες εσωτερικές κυρίως υποθέσεις, που όμως όχι μόνον φάνταζαν αλλά και ήταν μεγαλύτερης σημασίας, ομολογώ ότι έκανα πολύ λιγότερα από ότι έπρεπε. Ιδού όμως πεδίο λαμπρό για δράση από τις επερχόμενες διοικήσεις του κλάδου.
Δεύτερο θέμα: Εκπαίδευση.
Μου είναι αδιανόητο εκτός από τους επίσημους φορείς, που είναι βέβαια τα ΑΕΙ και οι επίσημες Επιστημονικές Εταιρείες, όπως η δική μας, να αναλαμβάνουν εκπαιδευτικά καθήκοντα Εμπορικές Εταιρείες, που όπως είναι γνωστό ως πρώτο τους μέλημα έχουν το κέρδος. Για το θέμα αυτό έγιναν σχετικά λίγα στο παρελθόν και υπάρχει πεδίο λαμπρό για τις μελλούμενες διοικήσεις.
Δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη στιγμή, αλλά νιώθω την ανάγκη να πω ότι στην Ειδικότητά μας υπάρχουν πολλές και ισχυρές προσωπικότητες, με μακροχρόνιες σπουδές, με πολλές γνώσεις και πολλές επιτυχίες, που όμως συχνά οι απόψεις και οι θέσεις τους βρίσκονται σε αντίθεση και αντιπαράθεση. Ζήσαμε οξείες διαμάχες, δικαστήρια, εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. Πότε θα βάλουμε μυαλό; Όχι μόνον ως Γναθοπροσωπικοί Χειρουργοί αλλά και ως Έλληνες. Σπαρτιάτες κατά Αθηναίων στην Αρχαιότητα, Ρουμελιώτες κατά Πελοποννησίων το ‘21, Βενιζελικοί κατά Βασιλικών στις αρχές, Εμφύλιος στα μέσα του 20ου αιώνα. Κάθε, μα κάθε φορά, όλοι έβγαιναν χαμένοι και κυρίως η χώρα μας.
Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε εχθροί. Μπορεί να είμαστε αντίπαλοι για μια θέση, για μια διεκδίκηση, μπορεί να είμαστε ανταγωνιστές στην αναζήτηση της καλύτερης λύσης για τους ασθενείς μας, ποτέ όμως εχθροί. Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος της θητείας μου αναλώθηκε στην προσπάθεια συμφιλίωσης, αποδοχής και ισότιμης αντιμετώπισης των μονοπτυχιούχων συναδέλφων αφετέρου (καίτοι ο ίδιος διπλοπτυχίουχους από το 1983), αλλά και της αποφυγής του ακρωτηριασμού μας, δηλαδή της απεμπόλησης ενός από τους δυο άξονες στους οποίους στηρίζεται η Ειδικότητά μας.
Ας κλείσουμε όμως με τα – κατά την άποψή μου – κυριότερα θετικά. Θεωρώ ότι συνέβαλα τα μέγιστα στην καθιέρωση της Ειδικότητάς μας ως διπλής, Ιατρικής και Οδοντιατρικής (ΦΕΚ 4138/Β/20.09.2018) χωρίς να χαθεί η Ευρωπαϊκή μας διάσταση στις σχετικές Οδηγίες. Το αυτονόητο αυτό θέμα βρήκε πολλούς να το μάχονται και να το αμφισβητούν. Σφετεριστές από την Οδοντιατρική από την μια, μονομάχους της Ιατρικής από την άλλη. Αυτό που αυταπόδεικτα και δικαιωματικά μας ανήκει χρειάστηκαν πολλοί και σκληροί αγώνες για να επιτευχθεί. Ο τελευταίος δόθηκε κυρίως με την συμμετοχή μου στο ΚεΣΥ την τριετία 2016-18. Ένα μόνον να σημειώσω, ότι κινδυνεύσαμε να απολέσουμε τα εμφυτεύματα, μια καθαρά χειρουργική πράξη στην περιοχή ευθύνης μας.
Ακόμη, η πρωτοβουλία που πήρα ως Πρόεδρος τότε της Εταιρεία μας, για την οργάνωση του πρώτου Συνεδρίου Εμφυτευμάτων είχε όχι μόνον πρωτοφανή επιτυχία αλλά έδειξε ποιος τελικά έχει την μεγαλύτερη βαρύτητα στην τόσο σοβαρή, καθαρά χειρουργική αυτή υπόθεση. Το Συνέδριο αυτό είχε μεγάλη οικονομική επιτυχία και όχι μόνον, είχε συνέπεια αλλά και συνέχεια.
Ομόνοια λοιπόν μεταξύ μας, προβολή του έργου μας και εκπαίδευση, αυτά τα τρία θα έθετα σήμερα ως προτεραιότητες. Αυτά ως αυτοκριτική για όσα δεν έγιναν και ως νουθεσία, ως γνώμη, ως παρακαταθήκη ενός παλιότερου, που βέβαια ανάλωσε τη ζωή του στην ΣΓΠΧ.
Αυτά και σας ευχαριστώ και πάλι για την τιμή που μου κάνατε και σας εύχομαι ολόψυχα καλύτερες μέρες και καλή επιτυχία στο νέο ΔΣ.
Ι. Α. Ιατρού